الهی شکرت برای هستی!

احتمالا همه یه ادراک پیش فرضی رو از رشد و بلوغ عقلی خودشون دارن، اما این درک پیش فرض کافی نیست! شاید اول باید دید که این چیزی که توی ذهنمون داریم چقدر درسته و چقدر میشه بر اساسش حرکت کرد.و مرحله بعدی اینه که باید بررسی کرد که چقدر میشه از اون به عنوان یه معیار برای اندازه گیری بزرگ شدنمون در رخدادها و بلایا استفاده کرد و آیا اصلا به آدم این ظرفیت رو میدن که بتونه رشد کنه یا نه.شاید این اشتباه بزرگی باشه که بگیم آدم با تجربه کسب کردن بزرگ میشه. مگه کل عمر آدمیزاد چقدره که بخواد به آزمون خطا بگذره؟ پس راه چیه؟راهش رو من اینجوری پیدا کردم که آدم باید دارای یک معیار حق باشه که بتونه بهش دید درستی بده تا بتونه به مسائل مختلف از زاویه درستش نگاه کنه. این معیار، خودش به آدم راهنمایی میده و همینطور گنجایش رشد کردن رو وجود ما ایجاد میکنه.از طرف دیگه اگه انسان در رویارویی با چیزهای مختلفی قرار نگیره، چجوری میتونه بزرگ بشه؟ درواقع قبل از اینکه با چیزهای مختلف روبرو بشه، مثل ورود بچه‌ها به مدرسه و کلاس اول، پیش مهارتهایی رو بدست میاره و یاد میگیره. مثلا یاد گرفته که چجوری مداد دستش بگیره یا میدونه که برای چی میره مدرسه، با کتاب و دفتر و کیف و ... آشنایی داره و کاربرد هر کدومشون رو میدونه. پس وقتی وارد کلاس اول میشه، انرژیش رو برای یادگرفتن و حل مسائل مربوط به مواردی که ذکر شد نمیکنه. بلکه از اون مهارتها استفاده میکنه تا به کسب علم و یادگیری مهارتهای بیشتری بپردازه. همین مثال ساده توی همه ابعاد و هرجایی که لازم باشه که ما رشد کنیم، در مواجهه با نیازهامون و یا رسیدن به اهدافمون هم هست. وقتی هدف بزرگتری انتخاب میشه، مثل ازدواج، برای رسیدن به اون مرحله باید یه مهارتها و رشدی رو داشت تا الهی شکرت برای هستی!...

یا شاهدیه روزی یکی بهم گفت، از بچه محلهاشون رفتن سوریه و شهید شدن. گفت میخواد بره سوریه...بعدش متوجه شدم نه برای اینکه بخواد از حریم حرم دفاع کنه، بلکه برای اینکه میخواست خودکشی کنه ولی یا نمیتونست یا به زعم خودش دلش میخواست که از این فرصت برای یه مرگ اعلا استفاده کنه؛ میخواست که بمیره!اما شهادت که برای مردن نیست؛ تازه اول زندگیه.شهید شدن که منجر به شهادت نمیشه؛ شهید بودن آدم رو به شهادت میرسونه. حد اعلای مرگ، شهادت نیست. بلکه حد اعلای زندگی، شهادته. اون مرتبه‌ای که دیگه زمین گنجایش مقامت رو نداره و حیات دنیوی، پاسخگویِ قدرِ هستیِ تو نیست. حالا شمایی که داری این متن رو میخونی، بنظرت شهید هستی؟ تا حالا شده سوره قلم رو بخونی و به قلم فکر کنی؟ بنظرت بین شهید بودن و قلم ارتباطی هست؟...چجوری زندگی می‌کنیم یا زندگی کردیم مهم هست، اونوقت انتقال وضعیتمون به دنیای باقی رو هم می‌تونیم انتخاب کنیم. الهی شکرت برای هستی!...